Vooropgesteld, het Europese zangfestival is natuurlijk een ernstig overschat suf systeem. Als je van goede muziek houdt moet je daar niet zijn. Ooit toen landen verplicht waren in de landstaal (of -talen) te zingen was eigenlijk de puntenuitdeling het aankijken waard, maar niet iedereen denkt er zo over.
Ook dit jaar wordt er weer veel aandacht geschonken aan dat marginale ‘feest’. Israël en de verwoestende en misdadige oorlog in Gaza kwamen langs en nu constateert de Britse krant the Guardian dat landen steeds minder vaak in het Engels zingen. Zelfs Nederland, van oudsher toch een land dat vliegensvlug overschakelt op het Engels als er maar iemand van buiten de grenzen wordt vermoed, heeft een inzending in het Nederlands.
Sinds de eis in de landstaal te zingen in 1999 werd afgeschaft, gingen steeds meer landen in het Engels zingen. Na 1999 zong alleen de Servische winnaar in 2007 niet in het Engels (voor de ‘vergeetachtigen’, dat was Marija Šerifović met Molitva). In 2014 werd meer dan driekwart van de liedjes in het Engels gezongen. Nederland bleef, uiteraard, niet achter. Stel je voor!

Volgens de Britse krant zou de wind uit een andere hoek zijn gaan waaien sedert Salvador Sobral namens Portugal won met Amar pelos dois (liefde voor allebei). Voor Sobral won je met “fly on the wings of love”, “take me to your heaven” of “sail into infinity while reaching for divinity”.
Na Sobral waren er van de zes winnaars drie die niet in het Engels zongen. Dit jaar zou estar comiendo el mundo (de wereld opeten), ridere in queste notti bruciate (lachen in verbrande nachten) of drukkje min broderѕ blod wel eens winnend kunnen zijn. Of Joost Klein met de wat mallotige ‘oorwurm’ Europapa.